دلفین ها به کمک نیاز دارند

[hsoonheb]

آقای ریچارد اوبری یکی از طرفداران برجستۀ دلفین ها و مدیر سازمان "دلفین های ژاپن را نجات دهید" هستند که به خاطر نقش خود در فیلم مستند برنده جایزه اسکار "خلیج کوچک" شهرت دارد. این فیلم اقدام بسیار وحشتناکی را نشان می دهد که سالانه حدود ۲۰ هزار دلفین در یک خلیج کوچک در تایجی، ژاپن به دام می افتند و بعد به خاطر گوشت شان به قتل می رسند. برخی از دلفین های به دام افتاده زنده نگه داشته می شوند و بعد به آکواریوم ها، باغ وحش ها و به پارک های به اصطلاح سرگرمی، فروخته می شوند.

دلفین ها دارای قشر مخی بسیار بزرگ و در نتیجه قشر تازه مخی با اندازه قابل توجه هستند. آنها ظرفیت شناختی تحسین برانگیزی دارند. تحقیقات مهم نشان داده که آنها موجوداتی خود آگاه و بسیار اجتماعی اند. دکتر لوئیس ام هرمان، عضو هیئت علمی بخش اقیانوس شناسی دانشگاه هاوائی در آمریکا، دلفین ها را "عموزاده شناختی" ما می نامد، تا این حقیقت را روشن کند که سطح منطق دلفین پوزه بطری همچون انسان ها و میمون های بزرگ است.
اضطراب شدید مورد تعقیب قرار گرفتن و رانده شدن به سوی خلیجی کوچک، بیشتر از حد تحمل این موجودات است؛ و آنها آنقدر وحشت زده می شوند که برخی از شوک می میرند و ماده های باردار نیز فوراً جنین شان را سقط می کنند.

دلفین هایی که فرار می کنند به خاطر دیدن گروه شان یا اعضاء خانواده شان که اسیر شده و در رنج هستند، بسیار ناراحت می شوند و گاهی به جای اینکه از ترس فرار کنند، می مانند تا سعی کنند عزیزان شان را آزاد کنند یا به آنها تسلی خاطر دهند.

آنها میله بلندی را درون آب قرار می دهند و با چکش به آن می کوبند و به این شکل یک دیواره صوتی ایجاد می کنند و این باعث می شود که دلفین ها به آن سمت بیایند. این کار آنها را وحشت زده می کند. در جزایر سلیمان نیز همین کار انجام می شود، تنها فرق آن این است که آنها از قایق های کوچک استفاده می کنند و پاروهایی دارند که با دست درست شدند و از تنه های محکم درخت هستند. آنها با ۲ سنگ رودخانه که خیلی متراکم هستند، به دریا می روند. وقتی آنها دلفین ها را پیدا می کنند، سنگها را به هم می زنند و این دلفین ها را به سوی خلیج می کشاند، مثل کاری که در تایجی انجام می شود، و بعد آنها را می کشند یا اسیر می کنند.

آقای اوبری در اوایل اکتبر ۲۰۱۱ به سنگاپور رفت تا سعی کند تفریحگاه منطقه را مجاب کند تا ۲۵ دلفین پوزه بطری که برای نمایش در آکواریومی که در حال ساخت است، خریداری شده اند را آزاد کند. این والسان ها را در آب های جزایر سلیمان، کشوری در جنوب اقیانوس آرام به دام انداختند، جایی که منبع بزرگ دلفین برای آکواریوم ها و باغ وحش هاست. در حال حاضر ۲۵ دلفین در آنجا هستند که قرار است به چین فرستاده شوند. اما این ها تنها دلفین های آنجا نیستند و آنها مدام تعداد بیشتری می گیرند. آنها ۲۵ دلفین دیگر نیز به یک تفریحگاه در دوبی و ۸۰ دلفین نیز به مکزیک و به پارک سوء استفاده کننده از دلفین ها در آنجا فرستادند. ۲۵ دلفین نیز به فیلیپین فرستاده شدند که قرار است به سنگاپور بیایند، و حالا می خواهند ۲۵ دلفین دیگر به چین بفروشند. همه آنها با خشونت به دام افتادند و در این روند بسیاری از آنها جان شان را از دست دادند.
دلفین ها حیواناتی بسیار خانواده دوست هستند. بویژه ماده ها بسیار صمیمی هستند و می خواهند همه عمر خود را با مادر و خواهران شان در گروه خانواده بگذرانند. لذا به دام انداختن حتی یک دلفین از یک گروه، غم انگیز است و مثل کودک ربایی در بین انسان ها می ماند. تصور کنید که فرزند شما ربوده شده و به بردگی گرفته شده تا برای سرگرمی دیگران کار کند؛ و این دقیقاً همان چیزی است که وقتی دلفینی از اقیانوس ربوده می شود و به آکواریوم فرستاده می شود، روی می دهد.

ربودن یک دلفین سبب می شود رنج شدید روانی زیادی برای کل گروه ایجاد شود. دلفین ها بعد از به دام افتادن، برای فروش به جاهای دیگر فرستاده می شوند. با نظارت دامپزشکی کم یا هیچ، و تحت شرایط بسیار ظالمانه، دلفین ها را با کامیون و روی برانکار به جاهای دیگر منتقل می کنند. محصور بودن در این ماشین ها در خارج از آب و دور از خانواده، برای این حیوانات بسیار ناراحت کننده و زیان آور است. رفتار نامناسب نیز گاهی سبب ایجاد جراحت یا مرگ دلفین ها می شود، زیرا آنها آب کافی برای آبشش ندارند. بعلاوه، دلفین ها حیواناتی بسیار سنگین هستند و برای حفاظت از بدنشان به خاصیت شناوری آب نیاز دارند. وقتی آنها در خارج از آب هستند، وزن کامل بدن آنها به اندامهای درونی شان فشار می آورد و شاید سبب پارگی یا له شدن آنها شود و به خونریزی شدید داخلی و شوک ناشی از آن و در نتیجه مرگ منجر گردد.
با رسیدن به آکواریوم، آنها را در مخزن های محدود و کوچکی نگه می دارند. محصور شدن در برکه های کوچک و دوری از خانه برای اکثر دلفین ها غیر قابل تحمل است.

در واقع، % ۵۳ از دلفین های محصور بعد از ربوده شدن از دریا بعد از ۹۰ روز می میرند. این برکه ها آغاز زندگی کوتاه و رنج آور آنهاست. آموزش دلفین ها برای انجام کارهای غیر طبیعی که ما اغلب شاهد هستیم، نظیر پریدن از درون حلقه، با تهدید و اجبار این حیوانات طبیعی انجام می شود. دلفین ها را گرسنگی می دهند تا آنها با دریافت غذا به عنوان پاداش این کارها را انجام دهند و دلفین هایی که از همکاری سر باز زنند، به عنوان تنبیه در مخزنی کوچک تنها گذاشته می شوند. شرایطی که تحت آن، دلفین های محصور را نگهداری می کنند، واقعاً وحشتناک است و حتی بزرگترین مخزن ها بخشی از یک درصد از زیستگاه طبیعی دلفین در طبیعت هم نیست.

این پستانداران شریف دریایی معمولاً عادت دارند که روزانه ده ها کیلومتر شنا کنند. بعلاوه، این برکه ها پر از مواد شیمیایی خطرناک مثل کلر هستند که پوست و چشم این موجودات حساس را آزرده می کند. لبخند دلفین ها، بزرگترین فریب است و همان چیزی که برای آنها بیشترین مشکل را ایجاد کرده است. این کار این توهم را ایجاد می کند که آنها همیشه خوشحال هستند. اگر شما یک ماسک روی صورت خود بگذارید و سرتان را به زیر آب کنید، و زیستگاه یک دلفین را نگاه کنید، موضوع را بهتر می فهمید و آقای اوبری در آن مخازن زندگی کرده است. او می گوید، آنها هیچ چیز نیستند. یک مخزن بتونی خالی. حس اصلی دلفین حس صوتی و صداست. آنها در جهان صوت زندگی می کنند. ما نورگرا و بیشتر بصری هستیم و حس اصلی ما بینایی است. وقتی شما آنها را در جعبه هایی بتونی قرار دهید، مثل این است که محرومیت حسی دارند.




حال، آیا این محرومیت، استرس زاست؟ البته که هست. آنها موجوداتی آزاد هستند، یعنی روزانه حدود ۸۰ کیلومتر سفر می کنند و کارهای مختلف انجام می دهند. آنها تنها حیوانات در باغ وحش هستند که برای به دست آوردن غذایشان باید آن نمایش ها را انجام دهند. دیگر حیوانات باغ وحش نیازی به این کار ندارند. در نتیجۀ مقدار بالای استرس و نگرانی و کاهش حرکت، کمبود چیزهای شوق انگیز، و تغذیه نامناسب، دلفین ها اغلب بیمار می شوند و زودتر از موعد می میرند.

بیماری ای که سبب مرگ آنها می شود، در ساختار طبیعی ناشناخته است. در طبیعت دلفین ها می توانند بیش از ۴۵ سال عمر کنند، اما در اسارت، بسیاری از آنها در عرض ۲ سال می میرند و بقیه نیز پیش از مرگ شان به طور متوسط ۵ سال در اسارت زنده می مانند.این امر همیشه روی می دهد. آنها مدام می میرند و دلفین های جدید به جای آنها می آیند. آنها از انواع چیزهایی می میرند که اگر در طبیعت بودند، این امر روی نمی داد. اکثراً آنها از بیماری های مرتبط با استرس می میرند. اگر شما به گزارش های تهیه شده از این پستانداران دریایی نگاه کنید، می بینید که در بسیاری از موارد سرشان را به دیوار می کوبند، از مخزن بیرون می پرند، مشکل قلبی دارند و همه چیزهای عجیب دیگر.اسیرکننده ها معمولاً به دام انداختن دلفین ها را با اهدافی نظیر آموزش یا تحقیقات توجیه می کنند، در حالیکه با دیدن یک دلفین بیمار و پر از اضطراب که از درون حلقه می پرد، کسی چیزی یاد نمی گیرد. این کار به آموزش ما در مورد دلفین هایی که در زیستگاه طبیعی شان زندگی می کنند و نیز شیوه حفاظت از آنها کمک نمی کند. دلفین ها از هر دقیقه عمرشان در حبس زجر می کشند. توجیه این کار از نظر تحقیقاتی نیز نادرست است، و نتایج تجربی، ارزش بسیار کمی دارند، زیرا شرایط آنجا کاملاً مصنوعی است و سبب ایجاد رنج شدید در این پستانداران دریایی می شود. بعلاوه این تحقیقات باعث شکنجه حیوانات می شود، زیرا سوند هایی را به درون حنجره آنها یا درون حفره های تنفسی حساس و پر از عصب آنها فرو می کنند.

چطور می توانیم به این فاجعه پایان دهیم؟

ما باید به همه نوع اسارت دلفین ها پایان دهیم. آن دسته از دلفین ها که می توانند در طبیعت باشند، که تعدادشان محدود است را به طبیعت بازگردانید. آن دلفین هایی که در اسارت به دنیا آمدند و آنها که از طبیعت گرفته شدند، از بیماری های استرسی مشابه رنج می کشند و آمار مرگ و میر در آنها زیاد است. لذا مهم نیست که شما در اسارت به پرورش آنها بپردازید یا آنها را به دام انداخته باشید. هر دو یک جور است. این کار یک تجربه ناموفق است. دلفین ها باهوش هستند. آنها احمق نیستند. آنها می گویند که وقتی دلفین ها در اسارت بودند، بعد از مدتی می توانند دوباره به دریا بازگردند. اما چنین چیزی درست نیست. اکثر آنها بعد از اسارت به دوره توانبخشی نیاز دارند. همه آنها اینطور نیستند، به خاطر آنچه که ما بر سر آنها آوریدم.در سطح فردی، ما می توانیم با امتناع از دیدار آکواریوم ها و دیگر مکان هایی که دلفین های محصور نگهداری می شوند، به دلفین ها کمک کنیم و خانواده و دوستان مان را نیز به انجام کار مشابه تشویق نماییم. اگر دلفین های محصور دیگر سود آور نباشند، این مراکز تعطیل می شوند. لطفاً به همه کسانی که می شناسید، رنج پشت لبخند دلفین ها را توضیح دهید و با باغ وحش ها، آکواریوم ها و پارک های دریایی تماس بگیرید و به آنها بگویید که به دام انداختن دلفین ها کاری کاملاً ناشایست است. ما می توانیم برنده شویم.اگر من یک عاج داشته باشم، من مشکل دارم، منِ مصرف کننده، نه کسی که در جنگل با یک تفنگ شکار می کند. مصرف کننده قدرت دارد. این کاری است که ما باید انجام دهیم.

برای اطلاعات بیشتر و حمایت از دلفین ها، لطفا از سایت زیر دیدن نمائید:
www.SaveJapanDolphins.org


منبع : کانون انسان پاک زمین پاک

[hr1367]

من شنیدم تو چین این زبون بسته هارو می خورن و گوشتشون هم خیلی گرونه

[hsoonheb]

یه مدت تو کشور خودمون هم به عنوان کنسرو تن ماهی به مردم دادن.