حق با نوستراداموس بود!

[hr1367]

زیست بوم : احتمالاً خیلی ها فردای ۲۱ دسامبر نفس راحتی کشیدند؛ خیلی ها هم شاید پشیمان هستند که به بهانه پایان جهان بلیت سفرشان را کنسل کرده اند و خیلی های دیگر هم شاید پوزخندی روی لب هایشان نقش بسته و با نگاهی عاقل اندر سفیه به اهالی شهر می نگرند که “دیدی گفتم همش دروغه”!

پایان جهان هر زمان که باشد، چه این جمعه و چه آن جمعه؛ چه ۲۱ دسامبر ۲۰۱۲ و چه قرن ها بعد، آیا نباید پیش بینی نوستراداموس و اقوام مایا را به عنوان یک تلنگر در نظر بگیریم؟ آیا تنها یک سیارک عظیم یا اشعه های خورشیدی و یا یک سیاهچاله می تواند زمین مان را نیست و نابود کند؟ آیا حتماً یک عصر یخبندان لازم است تا مانند دایناسورها به تاریخ بپیوندیم؟ آیا گرم شدن زمین به اندازه دوره یخبندان هزاران سال قبل حائز اهمیت نیست؟ آیا و آیاهای دیگر پرسش هایی ست که خیلی سال قبل باید به ذهن مان خطور می کرد، اما هنوز هم به واقعه «پایان جهان» پوزخند می زنیم و بی توجه به این مهم که بالاخره روزی دنیای مان به پایان خواهد رسید، بر زخم های بدن خسته زمین مان نمک می پاشیم!

شاید هنوز در فهم و درک این مهم که روش زندگی مان به پایداری کره زمین لطمه می زند، عاجز هستیم که کوچک قدمی هم برای تغییر و بهبود وضع موجود بر نمی داریم. شاید هنوز پایان جهان در حد یک شوخی باشد برایمان و بازیافت زباله، استفاده بهینه از کاغذ، احترام به حیات وحش، حراست از منابع طبیعی و … را به نسل های آینده واگذار کرده ایم. شاید نابودی بیش از ۳۶۰ مترمربع از مراتع و اراضی جنگلی کشورمان در یک ثانیه و یا فرسایش چندین تن خاک در هکتار برایمان بی اهمیت باشد و احتمالا اهمیتی هم نمی دهیم که نوادگان مان بدون وجود جنگل های فعلی، چگونه باید اکسیژنی برای تنفس بیابند و یا وقتی برای تولید یک سانتیمتر خاک مورد نیاز برای کشاورزی ۷۰۰ سال زمان باید بگذرد، لابد برایمان مهم نیست همان نوادگانی که به دنبال اکسیژن می گردند، روی کدام زمین حاصلخیز باید کشاورزی کنند!


صحبت از شعارهای بشر دوستانه و حمایت از محیط زیست نیست؛ شهروند گرامی، جان زمینی که روی آن قدم می گذاری و از پوست تخمه گرفته تا زباله های اتمی ات (!) را روی آن تلنبار می کنی در خطر است! جان همین زمینی که اگر سیزده بدر به دامانش پناه نبری روزت شب نمی شود. همین زمینی که هنوز هم روی درختانش یادگاری حک می کنی و به طرق مختلف به جان حیات وحش آن می افتی و سر آخر دشنامی هم نثارش می کنی. آری، همین زمینی که روی آن جولان می دهی کاسه صبرش کم کم رو به سرریز است. سرریز کاسه صبر زمین یعنی باران های اسیدی مداوم، یعنی تعطیلی همیشگی تهران، یعنی بیابان زایی و فرسایش غیر قابل مهار خاک، یعنی لایه ازون «پر»!
یعنی اشعه های فرابنفش – که کمترین زیان شان سرطان پوست است – ، یعنی مسافرت شمال در حد خواب و رویا و خیلی چیزهای دیگر که مطمئنا تا زمانی که گریبانگیرت نشوند، باز هم اهمیتی به حال و روز غمبار زمین نمی دهی!


مطمئناً همه مان دوست داریم هرطوری که عشق مان می کشد و سر اسب دلمان به آنسو رم می کند زندگی کنیم، اما آیا تنها همین نسل حاضر قرار است بر این پهنه خاکی قدم بگذارد و احیانا زندگی تنها مختص اهالی فعلی زمین است؟ و حتی آیا هم اکنون فقط انسان ها حق زندگی دارند و دیگر موجودات این کره که پیشینه خیلی هاشان طومار چندین هزار ساله حیات انسان ها را بهم می پیچد، حق حیات و زندگی در سایه آرامش را ندارند؟ شاید خیلی هامان دل بسته ایم به پیش بینی حیات خورشید و اینکه به زعم دانشمندان تا هزاران سال دیگر خورشید و این منظومه بر جای خود باقی خواهند ماند، اما آیا همین انسانی که با بادی به غبغب بر زمین گام بر می دارد و خود را پادشاه کائنات می داند، هولناکتر از یک سیاهچاله و یا سیارک عظیم نیست؟ آیا فهم این مهم آن قدر سخت است که هنوز نمی دانیم خودمان خطرناکترین و مخوف ترین عامل تهدید کننده جان زمین و حیات موجودات روی آن هستیم!؟ جالب است بدانید حتی گرازها هم – که برخی آنها را بلای جان زندگی می دانند!! – به تداوم رویش گیاهان و درختان جدید کمک می کنند!

حتی همین حالا هم که این سطور نگاشته می شود، درختان بسیاری در جنگل های آمازون قطع می شوند تا تبدیل به زغال برای تداوم رشد اقتصادی چین و برزیل شوند؛ همین حالا هم آخرین بازمانده فک های خزری جان می دهند تا مبادا کشوری در رقابت نفتی از همسایه اش عقب افتد؛ همین حالا در خیلی از گوشه های این کره خاکی زخمی به جان زمین و منابع طبیعی آن زده می شود و کاسه صبر زمین آرام آرام به سرریز شدن نزدیک می شود؛ همین حالا هم نوستراداموس با پوزخند به اهالی زمین خیره شده و روی دستش می زند …

آری! برای نابودی جهان نباید منتظر یک بلای کیهانی بود؛ همین موجود دو پا خود هولناک ترین بلای موجود در تمامی کیهان است!
هنوز هم می توانیم بدون وجدان درد و سرزنش خودمان، به روال همیشگی زندگی ادامه دهیم و آینده کره زمین برایمان اهمیتی نداشته باشد، اما لااقل بار دیگری که با یک پیش بینی برای پایان جهان مواجه شدیم، بی جهت و ساده لوحانه به آسمان خیره نشویم و یا به مسوولان ناسا دشنام ندهیم؛

تنها برای لحظه ای جلوی آینه به خودمان خیره شویم …!

علیرضا مهدوی_ فعال محیط زیست

[nafiseh65]

ممنون هیوا جانکاش ما آدمها ذره ای به اونچه که انجام میدیم فکر کنیممتن زیبا و تاثیر گذاری بود