دشت لار

دشت لار بزرگ ترين دره ايران است كه در ۷۰ كيلومترى شرق تهران در جاده هراز قرار گرفته. آب و هواى متغير اين دشت را به لار ديوانه و چشمه هاى متعدد آن را به سرزمين هزارچشمه مشهور كرده است.



پارك ملى لار كه حدود ۲۸ هكتار مساحت دارد مكانى مناسب براى راهپيمايى و درياچه آن در صورت صدور اجازه توسط سازمان حفاظت محيط زيست موقعيتى خوب براى شنا و ماهيگيرى است. ابرهاى دور دماوند اگر اجازه دهند، لار بهترين مكان براى ديدن چهره زيباى بام ايران و عكاسى از آن است.
لار زيستگاه جانورانى چون خرس، گراز، گرگ، روباه، پلنگ، كل و بز، قوچ و ميش، عقاب طلايى، كبك، انواع مار از جمله افعى البرزى و ماهى قزل آلا است گونه هايى كه در سال هاى اخير به شكل خطرناكى كاهش يافته اند. در اين دشت مى شود انواع گون، خرگوشك، آويشن، پونه، كاكوتى، گل گاو زبان و باريجه را كه مصارف دارويى و صنعتى دارند پيدا كرد.

در بهار لار دامن شقايق به تن مى كند. تابستان از شقايق ها خبرى نيست اما دشت هنوز هم سبز و پوشيده از علف هاى كوتاه قد است و اين سبزى تا شهريور هم باقى مى ماند.
رودخانه اى كه از سد لار مى آيد و رودخانه هاى فصلى ديگر در تابستان هم در لار جريان دارند. به اين ترتيب سراسر تابستان براى سفر به لار مناسب است. برنامه سفر مى تواند يك يا دوروزه باشد اما براى شب مانى در لار به اين دليل كه پارك ملى است بايد از سازمان حفاظت محيط زيست مجوز گرفت.

به دليل وجود انواع مارها در لار بايد براى پياده روى در اين دشت حتماً گتر به پا داشت. هنگام چادر زدن نيز بايد نزديك نبودن به بستر رود را مدنظر داشت. آب و هواى لار بسيار متغير است و ممكن است با يك بارش ناگهانى سطح آب بالا بيايد. با توجه به وسيع بودن دشت و بالا بودن احتمال گم كردن مسير به همراه داشتن قطب نما مى تواند اطمينان سفر را بيشتر كند.
براى رسيدن به لار بايد طول جاده هراز را پيمود. در حاشيه جاده تپه هايى ديده مى شود كه گاه راس آنها صخره اى و قرمزرنگ است. اين صخره ها گدازه هاى آتشفشانى دماوندند. همين حصار سرخ است كه سرخ حصار را به اين نام معروف كرده است. در بين كوه هاى اطراف جاده توف سبز البرز بيش از سنگ هاى ديگر به چشم مى خورد. در اين كوه ها فسيل هم يافت مى شود. شايد براى خريد مايحتاج سفر هاشم با فروشگاه ها و رستوران هاى بين راهى اش آخرين فرصت باشد.



در اين منطقه تپه ها را گياهى به نام «بى خون» پوشانده است. گياهى با برگ هاى ريز كه در زمستان گل مى دهد. گل هايش شبيه قاصدك اند. گاهى تنها يك ارگانيسم تمام تپه را مى پوشاند. يعنى فقط از يك ريشه، تپه اى پر از بى خون مى شود. پوشش گياهى اين منطقه كه لار را هم شامل مى شود پيشتر جنگل هاى انبوه بوده اما امروز فقط اورس به چشم مى خورد كه از لابه لاى صخره ها بيرون زده. براى رسيدن به لار بايد دوراهى پلور را به سمت چپ رفت. دشت لار از امكانات رفاهى برخوردار نيست اما در جنوب آن اى به نام اسماعيل وجود دارد كه مى توان از امكانات محدود آن استفاده كرد.رعايت مسائلى چون خارج كردن زباله از پارك، وارد نشدن به محدوده پوشش گياهى با ماشين، دقت در زمان برپايى آتش و نچيدن گياهان نكاتى هستند كه يك طبيعتگرد هرگز نبايد فراموش كند.